زریا

خاك ره گشته شدم بلكه بپايى برسم

بصبا داده غبارم كه بجايى برسم

از گدايىّ در عشق مرا چشم شهى است

بوُد از سايۀ زلفى بهُمايى برسم

غنچه وار است دلم اى سحر بخت امداد

بنسيم نفس عقده گشايى برسم

بينوايى بسرم آنچه نشايد آورد

شايد از سازمحبت بنوايى برسم

عمر شد در محنم لطف كن از يك دم تيغ

بسملم ساز دو روزى بصفايى برسم

از خرام تو شد آرام حرام از دل و جان

هر نظر زان قد و بالا ببلايى برسم

محويا عشق غيور است بدردش تو بساز

از شفا خانه اش آخر بدوايى برسم

                                                ( محوى ؛ 1246 _  1324 هجرى )